De volharding der herinnering
In 1931 schilderde Salvador Dali zijn meest iconische schilderij, genaamd “the persistence of memory” en het werd één van zijn belangrijkste (surrealistische) werken. Het stelt een somber en oneiding droomlandschap voor, waarin harde objecten (horloges/klokken) slap worden weergegeven, als smeltende kazen. Deze klokken zijn ontelbaar vaak gekopieerd en op andere manieren verwerkt in andere kunstwerken. Het schilderij kan op allerlei verschillende manieren worden geïnterpreteerd. Wilde Dali iets zeggen over het verval dat met het verstrijken van de tijd komt? Over de harde realiteit tegenover de zachtheid van onze dromen? We zullen het nooit weten, aangezien Dali niet graag uitlegde wat de betekenis van zijn werk was. Het schilderij is te bezichtigen in het Museum of Modern Art in New York.
Deze blog gaat echter niet over de kunsternaar Dali en zijn (kunst) werken maar over het begrip T I J D en al weken ben ik bezig met het vinden van de juiste woorden, de smeltende klokken geven mij het gevoel dat de tijd ons ontglipt…
De nieuwe luxe is T I J D
Sta jij wel eens stil bij jouw tijd? Breng jij jouw tijd door met de juiste mensen? Of ren je door van de ene naar de andere (sociale) verplichting? De mensen waar ik me mee omring kunnen me geen groter cadeau geven dan een deel hun tijd: een goed gesprek, een film of onverwachts een lunch of telefoongesprek met een dierbare (zaken) vriendin.
Ik luisterde naar de podcast van Spencer Bailey waarin hij spreekt met trendwatcher Lidewij Edelkoort en zij verwoordde mijn gevoelens over het begrip T I J D. Wat een herkenning!
Spencer begint met het stellen van de vraag: hoe zie jij, als trendwatcher het concept tijd? Lidewij antwoordt: de tijd heeft behoefte aan langzaamaan, aan rust. De tijd voelt anders aan op verschillende plaatsen in de wereld: zo is de tijd in New York langzamer dan in Parijs, 2 x zo langzaam voelt het. En als ik in Afrika ben dan voelt een dag aan als 3 dagen en een week als een paar weken. Dus de beleving van de tijdsduur is verschillend . Hoe dit precies werkt weet ik niet maar ik weet dat het zo voelt bij mij, dit erv aar ik zo.
In Europa is er enorm veel stress rondom het aspect tijd. Ik vraag me af hoe dat komt. Ik geloof ook dat we niet genoeg nadenken over het concept tijd en dat we daadwerkelijk meer zouden kunnen profiteren van onze tijd als we het meer tijd gaven… en onze relatie tot tijd zouden benoemen.
We haasten door ons leven op weg naar de dood en nemen niet de tijd een stap terug te doen en te reflecteren, rustig aan te doen. Tijd is zo magisch: soms voelen een paar minuten als een eeuwigheid en een paar uur alsof ze voorbij gevlogen zijn. Het gaat om aandacht, aandacht voor elkaar of voor onverwachte gebeurtenissen. Er zijn etentjes waar geen einde aan lijkt te komen, zo saai zijn ze maar er zijn ook avonden die voorbij zijn voordat je er erg in hebt! De tijd is dan zo verschillend en er is volgens mij ook duidelijk een verbinding met onze (emotionele) ervaring.
We worden verondersteld snel te gaan in deze huidige maatschappij maar uiteindelijk gaan we allemaal niet zo snel, het is niet meetbaar! Marketing speelt een grote rol in de beleving over snelheid. We kunnen wel veel en hard rennen maar dan zijn of werken we niet efficient, we dienen bij te komen want we verbruiken te veel energie als we te snel gaan.
Neem vaker de tijd om langzamer maar beter te werken en reageer niet overal gelijk op. Dus in plaats van reactief, langzaam naar pro-actief. Denk 2 keer na voor je reageert en luister vaker naar je intuitie! Je hoeft niet alles te doen of bang te zien iets te missen…
Wil je het betreffende fragment van de podcast beluisteren (9 minuten) of het hele ècht interessant gesprek (59 minuten) – via link:
https://timesensitive.fm/episode/trend-forecaster-li-edelkoort-doing-less-is-more/
Goede eindejaars T I J D toegewenst,
Patricia